تو همه رشته های ورزشی آدم هایی هستند که به مدد عشق، اون ورزش رو زندگی می کنند.
این عشق اوناست که اونا رو از اخبار ورزشی بیرون می کشه و وارد زندگی روزمره مردم عادی می کنه، برا همینه که مردم جهان حتی اگه فوتبال رو هم دوست نداشته باشن لیونل مسی و کریستیانو رونالدو رو میشناسن، همونطور که شاید تو زندگیشون یه بار هم مسابقه شنا ندیده باشن، اما مگه میشه مایکل فلپس استثنائی که به تنهایی صاحب 28 مدال المپیکه رو نشناخت، یا فدرر و نادال و شاراپووای تنیسور و یا حتی قویترین مردان جهانِ وطنی یعنی حسین رضازاده و بهداد سلیمی، درباره رشته بسکتبال هم داستان همینه، مردم دنیا اگه هیچی از دنیای بسکتبال هم ندونن حتما به گوششون نام ستاره هایی مثل مایکل جردن، شکیل اونیل و کوبی برایانت خورده.
فکر کنم با یادآوری این مثال ها شما هم متقاعد شدین که این آدما فقط ورزشکار نیستن، اگه تنها یه ورزشکار بودن مثل همه ورزشکارای دیگه اسمشون تو همون رشته خودشون و برا طرفدارای همون رشته مطرح می شد و ما هیچ وقت نمی دیدمشون، بنظرم اونا عاشقن.
من البته از طرفدارای بسکتبال به حساب نمیام اما هر از گاهی که تلویزیون مسابقات تیم ملی رو نشون میده از دیدن بازی بازیکن هایی مثل حامد حدادی لذت می برم، به لطف همین تلویزیون هم هر از گاهی بازی های NBA رو تماشا می کنم و حیرت زده میشم، راستش اونجا انگار انجمن جادوگراست.
نمی دونم شما هم مثل من نام فوق ستاره بسکتبال جهان " کوبی برایانت" به گوشتون خورده یا نه، البته شایدم ازش نشنیده باشید، راستش من آشنایی و تخصصی در این رشته ندارم تا بتونم بزرگی و عشق این مرد به رشته اش رو اثبات کنم، اما می دونم اون تو کار خودش یه جادوگر بود، انیمیشن کوتاهی که به مناسبت خداحافظی کوبی از دنیای بسکتبال ساخته شد اینقدر خوب بود که جایزه اسکار بهترین انیمشن کوتاه سال 2018 رو از آن خودش کرد.
این انیمیشن درسال 2017 توسط کمپانی (Believe Entertainment Group) و به کارگردانی گلن کین ساخته شد.
شما می تونید این انیمشن 5دقیقه ای را از >اینجا< به تماشا بنشینید.
همچنین میشه 10 حرکت از جادوگری های کوبی در زمین بسکتبال رو از اینجا دید.
کوبی معرکه بود، من که بسکت بازی کردم گاهی میگم این تکنیک ها فرابشریه! این انیمیشن رو هم قبلا دیده بودم، برادرم نشونم داد که کوبی رو می پرسته!!
ممنون بخاطر این انتخاب خوب!
سلام بر خانم مترجم، از این ورا
استثنایی بود بعضیاش.
راستش من اما این جناب کوبی رو از قبل خیلی کم میشناختم، منم که بسکت بازی نکردم همین فرابشری بودن برخی حرکاتش رو تایید میکنم.
پس برادر گرامی هنگام دیدن این فیلم حسابی لذت برده و البته اشک ریخته، این حس رو منم در دوران بازی الساندرو دل پیرو و البته فرانچسکو توتی و لحظه خداحافظیش داشتم ،
ممنون از خود شما
چقدر دوست داشتنی بود.
ممنون مهرداد.
آره، خیلی خوب بود.
خواهش میکنم.
ممنون از خود شما بابت توجه و حضورت دوست عزیز.
هنوز ندیدم اما نوشته ت منو یاد دوران نوجوانی انداخت. صبح های جمله و برنامه گزارشی ورزشی از تلویزیون. نمیدونم چرا اون زمان لیگ NBA رو دنبال می کردم.
خصوصا سرنوشت تیم فیلادلفیا لیکرز برام خیلی مهم بود!... الان خنده ام می گیره. آدم وقتی هیچ خیالی نداره چه الکی از هر چیزی لذت می بره!
انیمیشن رو با خاطره ی اون سال ها خواهم دید. متشکرم.
این حس رو که میگی بارها تجربه اش کردم، اون لذت هم لذت شیرینیه، یادمه ده دوازده سال پیش وقتی تیم یوونتوس با بازیکن مورد علاقه ام دل پیرو تو وقتهای اضافه رئال مادرید رو برد از خوشحالی تا صبح خوابم نبرد، یادمه سال ۲۰۰۶ هم با قهرمانی ایتالیا تو جام جهانی همینطور رو هوا بودم.
اینا شاید الان اهمیت چندانی نداشته باشن اما این خاطره ها میتونه دلیل محکمی بر اهمیت زندگی در حوضچه اکنون باشه که اونموقع گویا از الان بهتر بلد بودیمش.
با اون خاطره ها اتفاقا از دیدن این انیمیشن کوتاه بیشتر لذت خواهی برد.
سلام و درود.
تفسیر شما از دنیای ورزش و اسطوره هاش منو هم به وجد آورد که این انیمیشن رو ببینیم. برای منم لحظه ی جدایی جناب پپ، از تیم مشهور اسپانیا سخت بود، فکر می کردم از هم گسیخته خواهد شد.
سلام و درود بر شما
ورزش از علاقه مندی های همیشه زندگیم بوده اما همیشه یا تنبلی و یا مشغله و درس و برس نذاشته بهش برسیم.
امیدوارم ببینید و لذت ببرید
دیدم عالی بود مثل همه انتخابهای خوبت
اون سالهای خوب گذشته که روزای جمعه ساعت ۸ صبح به عشق لیگNBA و تیم شیکاگو ازخواب بیدار می شدم
بسکتبالیستها مخصوصا سیاه های امریکایی یه جورایی برام نماد قدرت بودن ولی خیلی وقته دیگه اون شور و ذوق سابق برای دیدن یه بازی خوب وجود نداره
تنها چیزی که ممکنه یکم هیجان انگیز باشه دیدن بازی های پتروشیمی بندر امام که دلیلش فقط تیم شهرمون بودنه
سلام
آره،عالی بود،
اون تجربه مشترک صبح های جمعه بسکتبالی شما با بندباز رو من نداشتم اما بچگی یه کاپشن خیلی قشنگ داشتم که آرم باشگاه شیکاگو بولز نارنجی روش هک شده بود و خیلی دوستش داشتم.
درباره اون بازیکن های لیگ حرفه ای هم همیشه این هیکل های تنومند رو با بازیکن های لاغر و دراز تیم های وطنی مقایسه می کردم و تعجب می کردم. البته الان اوضاع بهتر شده.
تو تک و توک بازی باشگاهی که گذری از تلویزیون دیدم بین تیم های مختلف بازی تیم مهرام که اکثر اوقات شاکله اصلی تیم ملی رو تشکیل میداد نظرم رو جلب می کرد اما هیچوقت بازی پتروشیمی رو ندیدم هر چند اسم تیمشو زیاد شنیدم.
این سه تا ایموجی یا شکلک، حال من در زمان خداحافظی الساندرو دل پیرو از دنیای فوتبال رو نشون میده.